زائر

  الا یــــا ایها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها 

کــه جامت حل نماید یکسره اسرار مشــکلها 

بــــــه «مــــى»،  بـــــــربند راه عقل را از خانقاه دل 

کــــه این دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها 

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى کن 

که این میخانه هــرگز نیست جز ماواى بیدلها 

تــــــو گــر از نشئه مى کمتر از آنى به خود آیى 

بـــــــرون شـو بید رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها 

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم دیدى 

جـــدا گشتى ز بــاغ دوست دریاها و ساحلها 

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پیش خود دیدى 

جـــدا گشتى ز راه حـق و پیوستى به باطلها 

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر 

به خود بستى ز تار عنکبوتى بس سلاسلها