زائر

بارالها چقدر زود می گذرد لحظه های عشق بازی با تو...

و چقدر دلگیر است گذشت هر ثانیه و هر لحظه اش ...

و چه شیرین است به انتظار نشستن لحظه ای دیگر...

و چه زیباست وقتی که می خوانم :

هر گه که یکی از بندگان گنهکار پریشان روزگار،

دست انابت به امید اجابت به درگاه حق بردارد، ایزد تعالی دراو نظرنکند.

بازش بخواند، باز اعراض کند. بار دیگرش به تضرع و زاری بخواند.

حق تعالی فرماید : « یا ملائکتی، دعوتش اجابت کردم و امیدش بر آوردم

که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم.»

ناگاه و بی اختیار یاد این بیت می افتم :

کرم بین و لطف خداوندگار

گنه بنده کرده ست و او شرم سار

امّا عاکفان کعبه ی جلالش به تقصیر عبادت معترف که:

تو را چنان که شایسته است، پرستش نکر ده ایم.

و واصفان حلیه ی جمالش به تحیر منسوب که:

تو را چنان که سزاوار شناسایی توست، نشناختیم.

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز

کان سوخته را جان شد و آواز نیامد