زائر

یُرِیدُونَ أَن یُطْفِؤُواْ نُورَ اللّهِ  بِأَفْوَاهِهِمْ وَیَأْبَى اللّهُ إِلاَّ أَن یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ.
ترجمه: آنها می‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند، ولی خدا جز این نمی‏خواهد که نور خود را کامل کند هر چند کافران کراهت داشته باشند. (سوره ی توبه - آیه ی(32)
خداوند متعال همواره نشانه ها و معجزاتی برای بشر در این عالم فانی قرار داده است تا بشر به واسطه ی آن ها بتواند به عظمت و بزرگی ذات اقدس الهی پی برد و راه درست را از نادرست باز شناسد. اما شیطان و اصحاب وی همواره کوشیده اند تا این نشانه ها و معجزات را از دیده ها پنهان نمایند و بر گمراهی و ضلالت بشر بیفزایند.
یکی از این معجزات، نحوه ی ولادت امام علی(علیه السلام)، امیرالمومنین و فخر  بشریت است. درباره ی نحوه ی ولادت  این  امام عزیز،  مورخان  و  محدثان  شیعه  و  سنی  گفته اند:(1)
"یزید بن قعنب گوید: من و عباس بن عبدالمطلب و گروهی از خاندان عبدالعزی در برابر خانه خدا نشسته بودیم که ناگهان دیدیم فاطمه بنت اسد، مادر امیرمؤمنان ـ علیه‎ السلام ـ که به آن حضرت حامله بود و نُه ماه از مدت حملش می گذشت و دچار درد زایمان شده بود وارد شد و به درگاه خداوند عرض کرد: پروردگارا!‌ من به تو و پیامبران و کتاب هایی که از جانب تو فرستاده شده اند ایمان دارم و سخن جدم ابراهیم خلیل را تصدیق می کنم و باور دارم که او این خانه‌ والا را بنا کرده و به حق این فرزندی که در شکم دارم سوگند می دهم که وضع حمل مرا آسان کنی.
یزید بن قعنب می گوید: در این هنگام دیدم دیوار پشت کعبه شکافت و فاطمه وارد کعبه شد و از چشمان ما ناپدید گشت و دیوار به هم چسبید. برخاستیم که قفل در خانه‌کعبه را باز کنیم، قفل باز نشد، دانستیم که این رویداد به فرمان خدا رخ داده است. پس از چهار روز که گذشت فاطمه از خانه‌کعبه بیرون آمد و نوزادش امیرمؤمنان ـ علیه‎ السلام ـ را روی دست داشت و گفت: من بر زنان گذشته تاریخ برتری یافته ام زیرا آسیه دختر مزاحم، خدا را به صورت پنهانی در جایی عبادت می کرد که عبادت خدا در آنجا جز از روی ناچاری سزاوار نبود، و مریم دختر عمران آن شاخه خشکیده خرما را با دستش تکان داد تا آنکه خرمایی تازه از آن فرو ریخت و خورد. ولی من وارد خانه خدا شدم و از میوه ها و نعمتهای بهشتی خوردم و وقتی خواستم خارج شوم هاتفی به من گفت: فاطمه! او را علی نام بگذار، چرا که او بلند مرتبه است و خداوند علی اعلی می گوید نام او را از نام خودم مشتق ساختم و او را به آداب و اخلاق خودم تربیت کردم و از علوم پیچیده خود آگاهش نمودم او کسی است که بت ها را در خانه من می شکند و بر بام خانه ام اذان می گوید و مرا به مجد و بزرگواری یاد می کند. خوشا به حال کسی که او را دوست بدارد و از او فرمان برد و وای بر کسی که او را دشمن بدارد و فرمانش نبرد. "
" حافظ ابو عبدالله محمد بن عبدالله، معروف به حاکم نیشابوری، که همه بزرگان اهل سنت او را مورد اعتماد و استناد دانسته اند در کتاب بسیار معروفش، «مستدرک صحیحین» می گوید: روایات متواتر است که فاطمه بنت اسد، امیرمؤمنان علی بن ابی طالب ـ کرّم الله ـ وجهه، را در خانه کعبه به دنیا آورده است. "
" شاه ولی الله احمد بن عبدالرحیم دهلوی، محدث متعصب اهل سنت، در کتاب «ازاله الخفا» می نویسد: «بی گمان روایات متواتر است در این که فاطمه بنت اسد، امیرالمومنین علی بن ابی طالب را در درون کعبه به دنیا آورد، بدون تردید او در روز جمعه سیزدهم رجب، سی سال بعد از عام الفیل، در خانه کعبه به دنیا آمده است، و هرگز پیش از او یا بعد از او کسی در خانه‌کعبه زاده نشده است. "
"شهاب الدین ابوالثنا، سید محمود آلوسی، صاحب تفسیر آلوسی، در شرح بر قصیده عینیه عبدالباقی افندی عمری می نویسد: ولادت امیرمؤمنان کرم الله وجهه در درون کعبه، در سراسر دنیا مشهور است و در کتابهای هر دو فرقه شیعه و سنی روایت شده است، و هرگز در مورد غیر ایشان چنین فضیلتی ثابت نشده است."
" نورالدین علی بن محمد بن صباغ مکی، از دانشمندان معروف اهل سنت، مشهور به ابن صباغ مالکی در کتاب «الفصول المهمّه» با سلسله سند از ابن مغازلی، از امام سجاد ـ علیه‎ السلام ـ مبنی بر ولادت امام علی ـ علیه‎ السلام ـ در درون خانه کعبه نقل کرده است که: پیش از او کسی در بیت الله الحرام متولد نشد، و این برتری ویژه اوست از سوی خداوند برای ابراز کرامت و شرافت و شکوهمندی او. "
" حمد شریف خان شیروانی در کتاب «چوتهی کتاب» به ولادت امام علی ـ علیه‎ السلام ـ در درون کعبه و شکافته شدن دیوار کعبه و شنیده شدن صدای هاتف غیبی تصریح کرده است. "
" مولوی حافظ حکیم ظهیر احمد سهسوانی در کتاب «ظهیر البشر» در احوال و فضائل ائمه می نویسد: چون خداوند اراده نمود که شرفی بر شرفهای کعبه بیفزاید، دیوار کعبه را بشکافت و فاطمه بنت اسد را به درون کعبه فرا خواند و فاطمه فرزندش علی را در درون کعبه به دنیا آورد."
" علامه حسن بن امان الله مولوی عظیم آبادی هندی، درکتاب تجهیز الجیش جریان ولادت امام علی ـ علیه‎ السلام ـ را طبق روایت «بشائر المصطفی» از یزید بن قعنب نقل کرده است. "
" دکتر محمد شاه قادری، دانشمند و پزشک نامی سرزمین لاهور، در کتاب «مصباح المقربین» تصریح می کند که امیرمؤمنان در درون کعبه متولد شد و تصریح می کند که ما در آنجناب در حال طواف کعبه بود که او را درد زایمان گرفت، دیوار کعبه شکافته شد و فاطمه بنت اسد به درون کعبه فرا خوانده شد، سپس تأکید می کند که هرگز چنین شرف و فضیلتی به جز امیر مؤمنان برای احدی نصیب و میسر نشده است. "
محل شکافته شدن دیوار کعبه در زمان ولادت امام علی (علیه السلام)، « مستجار » نام دارد که در مجاورت یکی از زاویه های خانه ی کعبه به نام « رکن یمانی » قرار دارد.(2)
اما شگفت آن که اعجاز خداوند در مورد ولادت حضرت علی (علیه السلام) تنها به صدر اسلام محدود نمی گردد. بلکه شکاف مذکور هنوز هم در دیوار کعبه و در « رکن یمانی » به وضوح دیده می شود...

و باید از کارها آن را بیشتر دوست بدارید که نه از حق بگذرد، و نه فرو ماند، و عدالت را فراگیرتر بود و رعیت را دلپذیرتر ، که ناخشنودی همگان خشنودی نزدیکان را بی اثر گرداند، و خشم نزدیکان خشنودی همگان را زیانی نرساند، و هنگام فراخی زندگانی، سنگینی بار نزدیکان بر والی بر همه افراد رعیت بیشتر است، و در روز گرفتاری یاری آنان از همه کمتر، و انصاف را از همه ناخوشتر دارند، و چون درخواست کنند فزونتر از دیگران ستهند و به هنگام عطا سپاس از همه کمتر گزارند. و چون به آنان ندهند دیر تر از همه عذر پذیرند و در سختی روزگار شکیبایی را از همه کمتر پیشه گیرند، و همانا آنان که دین را پشتیبانند، و موجب انبوهی  مسلمانان، و آماده پیکار با دشمنان، عامه مردمانند. پس باید گرایش تو به آنان بود و میلت به سوی ایشان. و از رایت آن را از خود دورتر داری و با او دشمن باش که عیب مردم را بیشتر جوید که همه مردم را عیب هاست و والی از هر کس سزاوار تر به پوشیدن عیبهاست. پس مبادا آنچه را بر تو نهان است آشکار گردانی و باید آن را که برایت پیداست بپوشانی، و داوری در آنچه از تو نهان است با خدای جهان است پس چندان که توانی زشتی را بپوشان تا آن را که دوست داری بر رعیت پوشیده بماند، خدا بر تو بپوشاند. گره هر کینه را که از مردم داری بگشای و رشته هر دشمنی را پاره نمای . خود را از آنچه برایت آشکار نیستن نا آگاه گیر و شتابان گفته سخن چین را مپذیر، که سخن چین نزد نرد خیانت سازد هرچند خود را همانند خیر خواهان سازد. و بخیل را در رای زنی خود در میاور که تو را از نیکو کاری باز گرداند، و از درویشی می ترساند.

ونه ترسو را تا در کارها سستت نماید، و نه آزمند را تا حرص ستم را برآید، که بخل و ترس و آز سرشت هایی جدا جدا است که فراهم آورنده آن بد گمانی خداست بدترین وزیران تو کسی است که پیش از تو وزیر بد کاران بوده و آن که در گناهان آنان شرکت نموده . پس مبادا چنین کسان محرم تو باشند که آنان یاوران گناه کارانند. و ستمکاران را کمککار و تو جانشنی بهتر از  ایشان خواهی یافت که در رای و گذاردن کار چون آنان بود و گناه کاران و کردارد بد آنان را بر عهده ندارد. و آنان که ستمکاری را در ستم یار نبوده و گناه کاری را در گناهش مددکار  بار اینان بر تو سبکتر است و یاری ایشان بهتر و مهربانی شان بیشتر و دوستی ایشان با جزء تو کمترپس اینان را خاص خلوت خود گیر و در مجلس هایت بپذیر و آن کس را بر دیگرا بپذیر که سخن تلخ حق را به تو بیشتر گوید، و در آنچه کنی یا گویی و خدا آن را ناپسند دارد. کمتر یاری ات کند. و به پارسایان و راستگویان بپیوند، و آنان را چنان بپرور که نکرده ای خاطرات راشاد ننماید ، که ستودن فراوان خود پسندی آرد، و به سرکشی وادارد.

و مبادا نکوکار و بد کردار در دیده ات برابر آیند که آن رغبت نکو کار را در نیکی کم کند و بد کردارد را به بدی وادارد و در باره هر یک ااز آنان، آن را عهده دار باش که او بر عهده خود گرفت و بدان که هیچ چیز گمان والی را به رعیت نیک نیارد چون نیکی که در حق آنان کند و بار شان را سبک دارد و ناخوش نشمردن از ایشان آنچه را که حقی در آن ندارد بر آنان .

پس رفتار تو باید، که خوش گمانی رعیت برایت فراهم آید، که این رنج دراز را از تو می زداید.و به خوش گمانی تو آن کس سزاوارتر که از تو نیکی رسیده و بدگمانی ات بدان بیشتر باید که از تو بدی دیده.

و آیین پسندیده ایی را بر هم مریز که بزرگان این امت  بدان رفتار نموده اند، و مردم بدان وسیلت به هم پیوسته اند، و رعیت با یکدیگر سازش کرده اند، و آیینی را منه که چیزی از سنتها نیک گذشته را زیان رساند تا پاداشی از آن نهنده سنت باشد و گناه شکستن آن بر تو ماند تا با دانشمند فراوان گفتگو کن و با حکیمان  فراوان سخن در میانه در آنچه کار شهرهایت را استوار دارد و نظمی را که پیش از تو بر آن بوده اند برقرار.

 آتش عشق حسینى
قال رسول الله صلی الله علیه و آله: ان لقتل الحسین علیه السلام حرارة فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا.
پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمود: براى شهادت حسین علیه السلام، حرارت و گرمایى در دل‌هاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى‏شود.
(جامع احادیث الشیعه، ج 12، ص556)

محرم، ماه سوگوارى
قال الرضا علیه السلام: کان ابى اذا دخل شهر المحرم لا یرى ضاحکا و کانت الکابة تغلب علیه حتى یمضى منه عشرة ایام، فاذا کان الیوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه...
امام رضا علیه السلام فرمود: هر گاه ماه محرم فرا مى‏رسید، پدرم (موسى بن‏ جعفر) دیگر خندان دیده نمى‏شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى‏یافت تا آن که ده روز از محرم مى‏گذشت، روز دهم محرم که مى‏شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.
(امالى صدوق، ص 111)

 بهشت، پاداش عزادارى
قال على بن الحسین السجاد علیه السلام: ایما مؤمن دمعت عیناه لقتل الحسین و من معه حتى یسیل على خدیه بوأه الله فى الجنة غرفا.
امام سجاد علیه السلام فرمود: هر مؤمنى که چشمانش براى کشته‌شدن حسین بن على علیه السلام و همراهانش اشکبار شود و اشک بر صورتش جارى شود، خداوند او را در غرفه‏هاى بهشتى جاى مى‏دهد.
(ینابیع المودّه، ص429)

مجالسى به یاد ائمه
قال الرضا علیه السلام:من جلس مجلسا یحیى فیه امرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب.
امام رضا علیه السلام فرمود: هر کس در مجلسى بنشیند که در آن، امر (و خط و مرام ما) احیا مى‏شود، دلش در روزى که دلها مى‏میرند، نمى‏میرد. (بحارالانوار، ج 44، ص278)

التماس دعا....

همایش "دغدغه های دختران و پسران قبل از ازدواج" با حضور  حجت السلام والمسلمین دکتر وحیدی  در تاریخ 7/7/89 در سالن دارالقرآن کریم زنجان برگزار میگردد از دوستان زنجانی برای شرکت در این نشست دعوت بعمل میآورم..لازم بذکر است این همایش دومین برنامه  از برنامه های "سلسله نشست رایحه" که اولین آن مرداد ماه با حضور حجت الاسلام والمسلمین دکتر دوست محمدی از اساتید دانشگا تهران برگزار شد وسومین آن 6/8/89 توسط حجت الاسلام والمسلمین شهاب مرادی برگزار خواهد گردید... دوستان عزیزی که قادر به شرکت در همایشها نمی باشند می توانند پرسشها ویا پیشنهادات خودشان را در قالب نظر بپرسند که ان شاالله از استاد گرامی پاسخها را گرفته و در وب خواهم گذاشت...

 گروه فرهنگی رایحه ظهور

 شنیده‌ای که می‌گویند تمام زمین کربلاست و تمام زمان‌ها عاشورا و باز شنیده‌ای که تو را هم تا

به بلای کربلا نیازمایند از دنیا نخواهند برد.

محرم آمده است و هنوز هم نوای "هل من ناصر ینصرنی " به گوش می‌رسد. قافله در راه هست،

مبادا امروز درنگ کنی تا از توابین باشی. حسین بر فراز زمان تو را به لبیک می‌خواند و می‌طلبد

یاری کننده را.

امروز محرم توست.

لشکر حسین می‌پذیرد همه را، چه حر باشی یا حبیب. در محضر حسین غلام رو سیاه هم عطر

آگین می‌شود به یمن لبیک یا حسین.

درنگ نکن، امروز تو را هم خوانده‌اند. امروز هم یزیدیان راه را بسته‌اند و دارند کودکان را به تیر

حرمله‌ها می‌کشند و تو هنوز به سر و سینه می‌زنی.

آماده شو، غزه کربلاست و کودکان تشنه‌اند. غزه دارد می‌میرد، ایستاده.

تو را هم دعوت کرده‌اند، بشنو که لبیک می‌خواهند، اگر خود نیستی که به یاری بیایی، دلت را،

قلمت را و یا...هر امکان که داری روانه کن. مبادا از کسانی باشی که راضی شدند بر احوال کربلا.

باز محرم آمده است و بوی دود می‌رسد از خیمه‌های سوخته.

امروز عاشورا در غزه است و من با تمام وجود دوباره می‌گویم:

لبیک یا حسین.

کی شود در ندبه‌های جمعه پیدایت کنم؟
گوشه‌ای تنها نشینم تا تماشایت کنم؟
می‌نویسم روی هر گل نام زیبای تو را
تا که شاید این شب جمعه ملاقاتت کنم
هر سحر با یاد تو، در گریه ام می‌خوانمت
تا به کی از سوز دل ناله ز هجرانت کنم؟
چشم‌های خسته‌ام بارد ز هجرانت عزیز
آنقدر بارم ز دیده تا که پیدایت کنم
هر دم از نو می شمارم عقده‌های خویش را
تا به کی از پشت در آهسته نجوایت کنم
بیقرارم مهدیا از بهر دیدار رخت
تا به کی از مادرت زهرا (س) تمنایت کنم؟

محبت علی (ع) حسنه ای است که با وجود آن هیچ گناهی به انسان صدمه نمی رساند.

پیامبر اکرم(ص)

أَیْنَ الْمُعَدُّ لِقَطْعِ دابِرِ الظَّلَمَةِ؟ أَیْنَ الْمُنْتَظَرُ لِإِقامَةِ الْأَمْتِ وَالْعِوَجِ؟ أَیْنَ الْمُرْتَجى لِإِزالَةِ الْجَورِ

 وَالْعُدْوانِ؟ أَیْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْدیدِ الْفَرائِضِ وَالسُّنَنِ؟ أَیْنَ الْمُتَخَیَّرُ لِإِعادَةِ الْمِلَّةِ وَالشَّریعَةِ؟ أَیْنَ

الْمُؤَمَّلُ لِإِحْیاءِ الْکِتابِ وَ حُدُودِهِ؟ أَیْنَ مُحْیى مَعالِمِ الدّینِ وَ أَهْلِهِ؟ أَیْنَ قاصِمُ شَوْکَةِ الْمُعْتَدینَ؟ 

 أَیْنَ هادِمُ أَبْنِیَةِ الشِّرْکِ وَالنِّفاقِ؟ أَیْنَ مُبیدُ أَهْلِ الْفُسُوقِ وَالْعِصْیانِ وَالطُّغْیانِ؟ أَیْنَ حاصِدُ

فُرُوعِ الْغَىِّ وَالشِّقاقِ؟

 این طالب بدم المقتول بکربلا؟ کجاست آن منتقم خون شهید کربلا؟ السلام علیک یا صاحب الزمان (عج) ... السلام علیک یا خلیفه الرحمان... السلام علیک یا امام الانس و الجان..
  

مولای من روزها از پس روزها می آیند و چشمان منتظر عاشقانتان همچنان خشک و نا گزیر به در مانده است. مولای من ایام در گذرند و دلسوزان اسلام و انقلاب از غم هجران و تنهاییتان و از غم کوتاهی ها و قصورشان خون دل می خورند. راستی آقا اگر رجعت پیش از ظهور رخ می داد دیگر این همه در انتظار ??? یار با وفا و سپاهیانشان نمی ماندید. آری اگر همت ها و خرازی ها و کاوه ها و باکری ها و صیادها و آوینی ها سر از خاک بر می داشتند امروز مشکل نبود یاران مخلص ظهور را به عقب نمی انداخت.
    
آری اگر آن بزرگ مردان بی مثال بودند امروز ما از آزمون ولایت مداریمان سربلندتر بیرون می آمدیم و شما هم خیالتان تخت می شد از این که این قوم و خواصشان لیاقت درک امام معصوم را دارند و نیستند از آنهایی که امام معصومشان را تنها گذاشتند و به مبارزه ی با او برخواستند. اما امروز... آقاجان گرچه عده ای فریب خورده برخی مردم را گمراه کرده اند لکن دلهای این مردم پاک است و منتظر اشاره. آقا جان دعا کنید تا اتحاد قدرت مند ملت سریع تر جریان یابد.
 
مولای من دجال ها فراوان شده اند، زمین را اندیشه های ناپاکان و شیطان پرستان فراگرفته است، شیعه کشی رسم شده است، مولای من متی ترانا و نراک؟  آقا جان تا کی قلب های زخم خورده ی مان داغ دوریتان را بر دوش کشد؟ آقاجان الی متی احار فیک یا مولا؟   
    
آقا جان معترفیم بر کوتاهی مان در زمینه سازی ظهور اما.. اما دوستتان داریم و پوزش می طلبیم توان و بصیرتمان شاید کم بودست، یاری مان کن تا بهتر بیابیمتان و روزمرگی هایمان شمارا از ما نگیرد. مولای من نمی دانم چقدر نامه های عملم رنجانده است شما را. شرمنده ام رو سیاهم. اما آقا بیا... بیا تا این منجالبی که بشر ساخته است را گلستان کنی و ما را نیز از آن نجات دهی، که جز از شما در نوع بشر ساخته نیست.
بیا به حق شهدا...

اللهم عجل لولیک الفرج

اعمال مشترک هر شب و روز ماه رمضان، بسیار است از جمله:

1ـ «سیّد بن طاووس» از امام صادق و امام کاظم(علیهما السلام) روایت کرده است که فرمودند: از اوّل ماه تا آخر ماه مبارک – بعد از هر فریضه – این دعا را مى خوانى:
اَللّـهُمَّ ارْزُقْنى حَجَّ بَیْتِکَ الْحَرامِ، فى عامى هذا وَفى کُلِّ عام، ما
خدایا روزیم گردان حج خانه کعبه را دراین سال و در هر سال تا
اَبْقَیْتَنى فى یُسْر مِنْکَ وَعافِیَة وَسَعَةِ رِزْق، وَلا تُخْلِنى مِنْ تِلْکَ الْمواقِفِ
زنده هستم در آسایش و تندرستى از جانب تو و وسعت روزى و دورم مکن از این اماکن
الْکَریمَةِ، وَالْمَشاهِدِ الشَّریفَةِ، وَزِیارَةِ قَبْرِ نَبِیِّکَ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ،
گرامى و مشاهد شریفه و زیارت قبر پیامبرت که درود تو بر او و آلش باد
وَفى جَمیعِ حَوائِجِ الدُّنْیا وَالأخِرَةِ فَکُنْ لى، اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ فیـما
در همه حاجتهاى دنیا و آخرتم پشتیبان من باش خدایا از تو خواهم در آنچه
تَقْضى وَتُقَدِّرُ مِنَ الاَْمْرِ الْمَحْتُومِ فى لَیْلَةِ الْقَدْرِ، مِنَ الْقَضآءِ الَّذى لا یُرَدُّ
بنا هست درباره اش حکم فرمایى و مقدّر کنى در آن فرمان حتمى و مسلّم در شب قدر از آن تقدیرى که برگشت ندارد
وَلا یُبَدَّلُ، اَنْ تَکْتُبَنى مِنْ حُجّاجِ بَیْتِکَ الْحَرامِ، اَلْمَبْرُورِ حَجُّهُمْ،
و تغییر نپذیرد که مرا از حاجیان خانه محترم کعبه ات ثبت فرمایى آن حاجیانى که حجشان درست
اَلْمَشْکُورِ سَعْیُهُمْ، اَلْمَغْفُورِ ذُنُوبُهُمْ، اَلْمُکَفَّرِ عَنْهُمْ سَیِّئاتُهُمْ، وَاجْعَلْ
و سعیشان مورد تقدیر و سپاس است و گناهانشان آمرزیده و کارهاى بدشان بخشیده شده است و قرار ده
فیـما تَقْضى وَتُقَدِّرُ اَنْ تُطیلَ عُمْرى، وَتُوَسِّعَ عَلَىَّ رِزْقى، وَتُؤدِّىَ عَنّى
در همان قضا و تقدیراتت که عمر مرا طولانى گردانى و روزیم را فراخ کنى و امانت و قرضم را
اَمانَتى وَدَیْنى، آمینَ رَبَّ الْعالَمینَ.
اداء فرمائى، اجابت فرما اى پروردگار جهانیان.
و همچنین بعد از هر نماز فریضه اى مى گویى:
یا عَلِىُّ یا عَظیمُ، یا غَفُورُ یا رَحیمُ، اَنْتَ الرَّبُّ الْعَظیمُ، اَلَّذى لَیْسَ کَمِثْلِهِ
اى والا اى بزرگ اى آمرزنده اى مهربان تویى پروردگار بزرگى که نیست مانند او
شَىْءٌ، وَهُوَ السَّمیعُ الْبَصیرُ، وَهذا شَهْرٌ عَظَّمْتَهُ وَکَرَّمْتَهُ، وَشَرَّفْتَهُ
چیزى و او شنوا و بیناست و این ماهى است که آنرا بزرگ و گرامى داشته و او را شرافت
وَفَضَّلْتَهُ عَلَى الشُّهُورِ، وَهُوَ الشَّهْرُ الَّذى فَرَضْتَ صِیامَهُ عَلَىَّ، وَهُوَ شَهْرُ
و برترى داده اى بر ماههاى دیگر و این ماهى است که روزه آن را بر من واجب کرده و این ماه
رَمَضانَ، اَلَّذى اَنْزَلْتَ فیهِ الْقُرْآنَ، هُدًى لِلنّاسِ وَبَیِّنات مِنَ الْهُدى
رمضان است همان ماهى که قرآن را در آن فرو فرستادى آن قرآنى که راهنماى مردم و نشانه هاى روشنى از هدایت
وَالْفُرْقانِ، وَجَعَلْتَ فیهِ لَیْلَةَ الْقَدْرِ، وَجَعَلْتَها خَیْراً مِنْ اَلْفِ شَهْر، فَیا ذَا
و جدا ساختن (میان حق و باطل) است و قراردادى در این ماه شب قدر را و آن را بهتر از هزار ماه کردى پس اى
الْمَنِّ وَلا یُمَنُّ عَلَیْکَ، مُنَّ عَلَىَّ بِفَکاکِ رَقَبَتى مِنَ النّارِ، فیمَنْ تَمُنُّ عَلَیْهِ،
منّت دارى که کسى بر تو منّت ندارد منّت نه بر من به آزاد ساختنم از آتش در میان آنان که بر آنها منّت نهى
وَاَدْخِلْنِى الْجَنَّةَ، بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.(1)
و داخل بهشتم گردان برحمتت اى مهربانترین مهربانان.
2ـ «شیخ کفعمى» در «مصباح» و «بلدالامین» از حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) نقل کرده اند که آن حضرت فرمود:

هر کس این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجب بخواند، خداى متعال گناهان او را بیامرزد:
اَللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلى اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ، اَللّهُمَّ اَغْنِ کُلَّ فَقیر، اَللّـهُمَّ اَشْبِـعْ
خدایا بفرست بر خفتگان در گور نشاط و سرور خدایا دارا کن هر ندارى را خدایا سیر کن
کُلَّ جائِـع، اَللّـهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیان، اَللّـهُمَّ اقْضِ دَیْنَ کُلِّ مَدین، اَللّـهُمَّ
هر گرسنه اى را خدایا بپوشان هر برهنه را خدایا ادا کن قرض هر قرضدارى را خدایا
فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوب، اَللّـهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریب، اَللّـهُمَّ فُکَّ کُلَّ اَسیر،
بگشا اندوه هر غمزده را خدایا به وطن بازگردان هر دور از وطنى را خدایا آزاد کن هر اسیرى را
اَللّـهُمَّ اَصْلِحْ کُلَّ فاسِد مِنْ اُمُورِ الْمُسْلِمینَ، اَللّـهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَریض،
خدایا اصلاح کن هر فسادى را از کار مسلمین خدایا درمان کن هر بیمارى را
اَللّـهُمَّ سُدَّ فَقْرَنا بِغِناکَ، اَللّـهُمَّ غَیِّرْ سُوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِکَ، اَللّـهُمَّ
خدایا ببند رخنه فقر ما را به وسیله دارایى خود خدایا بدى حال ما را بخوبى حال خودت مبدل کن خدایا
اقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ، وَاَغْنِنا مِنَ الْفَقْرِ، اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَىْء قَدیرٌ.(2)
ادا کن از ما قرض و بدهیمان را و بى نیازمان کن از ندارى که راستى تو بر هر چیز توانایى.
3ـ مرحوم «شیخ کلینى» در «کافى» از ابوبصیر روایت کرده که امام صادق(علیه السلام) در ماه رمضان این دعا را مى خواند:
اَللّـهُمَّ اِنّى بِکَ أَتَوَسَّلُ وَمِنْکَ اَطْلُبُ حاجَتى، مَنْ طَلَبَ حاجَةً اِلىَ
خدایا من به تو متوسّل مى شوم و از شخص تو مى جویم حاجتم را و هر که حاجت خویش از
النّاسِ فَاِنّى لا اَطْلُبُ حاجَتى اِلاَّ مِنْکَ، وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ، وَاَسْئَلُکَ
مردم مى جوید ولى من نجویم حاجتم را جزاز تو تنها که شریکى ندارى و از تو خواهم
بِفَضْلِکَ وَرِضْوانِکَ، اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّد وَاَهْلِ بَیْتِهِ، وَاَنْ تَجْعَلَ لى فى
به حق فضل و خشنودیت که درود فرستى بر محمّد و خاندان او و این که در این
عامى هذا اِلى بَیْتِکَ الْحَرامِ سَبیلاً، حَجَّةً مَبْرُورَةً، مُتَقَبَّلَةً زاکِیَةً خالِصَةً
سال براى رسیدن من به خانه محترمت کعبه راهى قرار دهى که حجى صحیح و پذیرفته و پاکیزه و خالص
لَکَ، تَقِرُّ بِها عَیْنى، وَتَرْفَعُ بِها دَرَجَتى، وَتَرْزُقُنى اَنْ اَغُضَّ بَصَرى، وَاَنْ
براى تو انجام دهم آن چنانکه دیده ام بدان روشن شود و درجه ام بدان بالا رود و روزیم کن که دیده ام را بپوشانم و
اَحْفَظَ فَرْجى، وَاَنْ اَکُفَّ بِها عَنْ جَمیـعِ مَحارِمِکَ، حَتّى لایَکُونَ شَىْءٌ
عورتم را (از گناه) نگهدارم و خود را از همه کارهاى حرام تو باز دارم تا بدان حد که هیچ چیزى
آثَرَ عِنْدى مِنْ طاعَتِکَ وَخَشْیَتِکَ، وَالْعَمَلِ بِما اَحْبَبْتَ، وَالتَّرْکِ لِما
در پیش من محبوبتر از اطاعت و ترس از تو و انجام آنچه دوست دارى و نکردن آنچه را
کَرِهْتَ وَنَهَیْتَ عَنْهُ، وَاجْعَلْ ذلِکَ فى یُسْر وَیَسار وَعافِیَة، وَ اَوْزِعْنى
ناخوش دارى و آن را قدغن کرده اى نباشد و قرار ده همه اینها را در گشایش و آسودگى و تندرستى با هر چه
شُکْرَ ما اَنْعَمْتَ بِهِ عَلَىَّ، وَاَسْئَلُکَ اَنْ تَجْعَلَ وَفاتى قَتْلاً فى سَبیلِکَ تَحْتَ
نعمت که به من داده اى و از تو خواهم که مرگ مرا کشته شدن در راهت قرار دهى که در زیر
رایَةِ نَبِیِّکَ مَعَ اَوْلِیآئِکَ، وَاَسْئَلُکَ اَنْ تَقْتُلَ بى اَعْدآئَکَ وَاَعْدآءَ رَسُولِکَ،
پرچم پیغمبرت با دوستانت کشته شوم و از تو خواهم که دشمنان خود و دشمنان پیامبرت را بدست من بکشى
وَاَسْئَلُکَ اَنْ تُکْرِمَنى بِهَوانِ مَنْ شِئْتَ مِنْ خَلْقِکَ، وَلا تُهِنّى بِکَرامَةِ اَحَد
و از تو خواهم که مرا گرامى دارى بخوار کردن هر یک از خلق خود که خواهى ولى خوارم نکنى به گرامى داشتن هیچ یک
مِنْ اَوْلِیآئِکَ، اَللّـهُمَّ اجْعَلْ لى مَعَ الرَّسُولِ سَبیلاً، حَسْبِىَ اللهُ ما شآءَ اللهُ.(3)
از دوستانت خدایا قرار ده براى من با پیامبرت راهى خدا مرا بس است و آنچه خواهد شود.
«سیّد بن طاووس» در «اقبال» از ابوبصیر روایت کرده است که امام صادق(علیه السلام) فرمود: در شب هاى ماه رمضان بعد از نماز مغرب، با این دعا، براى توفیق زیارت خانه خدا دعا کن.(4)
و «کفعمى» در «بلدالامین» گفته است که: مستحبّ است این دعا را در شب اوّل ماه رمضان و هر روز از این ماه بخواند.(5)

4ـ بهترین اعمال در شبها و روزهاى ماه مبارک رمضان تلاوت قرآن است; زیرا قرآن در ماه مبارک رمضان نازل شده است و در حدیث آمده است که: هر چیزى را بهارى است و بهار قرآن ماه رمضان است و در ماههاى دیگر، هر ماهى یک بار ختم قرآن سنّت است و اقلّ آن هر شش روز است; ولى در ماه رمضان، هر سه روز یک ختم قرآن سنّت است و اگر بتواند روزى یک قرآن ختم کند، خوب است.(6)
شکّى نیست کسانى که با مفاهیم و محتواى قرآن آشنایى ندارند سزاوار است در محتواى آیات دقت بیشترى کنند و در مکتب قرآن درس فرا گیرند، هر چند مقدار کمترى بخوانند همان گونه که تشکیل جلسات تفسیر براى فهم هدایت هاى قرآن در این باره بسیار مناسب است.
«علاّمه مجلسى» مى فرماید: اگر ثواب هر ختم قرآنى به روح مقدّس پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) و یا یکى از ائمه هدى(علیهم السلام) (و یا به محضر حضرت ولى عصر(علیه السلام)) هدیه شود ثوابش بیشتر مى شود.(7) و از روایتى برمى آید که پاداش چنین کسى آن است که در روز قیامت در سایه آن بزرگواران باشد.(8)

5ـ باید دعا و ذکر صلوات و استغفار از گناهان در این ماه بسیار نمود. و کلمه طیّبه لا إلهَ اِلاَّ الله را فراوان گفت.(9) در روایتى مى خوانیم: وقتى ماه مبارک رمضان داخل مى شد امام زین العابدین(علیه السلام) جز به دعا و تسبیح و استغفار و تکبیر، سخن نمى گفت.(10)
همچنین باید به عبادت و نافله هاى شب و روز در این ماه اهمّیّت فراوان داد،(11) مخصوصاً کسانى که در غیر این ماه موفّق به انجام نافله ها (مخصوصاً نافله شب) نیستند.

احادیث در مورد ماه رمضان از ائمه معصوم

رسول خدا(ص): اگر بنده ارزش ماه رمضان را بداند، آرزو می کند که سراسر سال، رمضان باشد.

رسول خدا(ص): چون حلال ماه رمضان پدید آید، درهای دوزخ بسته گردد و درهای بهشت گشوده شود و شیاطین به زنجیر کشیده شوند.

امام علی(ع):  روزی رسول خدا(ص) برای ما خطبه ای ایراد کرد و فرمود: ای مردم! همانا ماه با برکت و رحمت و آمرزش به شما روی آورده است. این ماه نزد خدا برترین ماه است و روزهایش برترین روزها و شبهایش برترین شبها و ساعتهایش برترین ساعات. در این ماه شما به میهمانی خدا دعوت شده اید و در زمره بهرمندان از کرامات خداوند قرار گرفته اید. در این ماه نفس های شما تسبیح خداست و خواب شما عبادت است و اعمال شما پذیرفته و دعایتان به اجابت می رسد... من برخاستم و عرض کردم: ای رسول خدا! برترین کارها در این ما چیست؟ پیامبر فرمود: ای اباالحسن! برترین کارها در این ماه خویشتنداری از حرامهای خداوند است.

رسول خدا(ص): هر که ماه رمضان را دریابد و آمرزیده نشود، خداوند او را(از رحمت خود) دور گرداند.

رسول خدا(ص): در خطبه اش به هنگام فرارسیدن ماه رمضان -: بدبخت کسی است، در این ماه بزرگ از آمرزش خداوند محروم ماند.

رسول خدا(ص):  کسی که در ماه رمضان آمرزیده نشود،در کدام ماه آمرزیده شد؟

امام صادق (ع):  کسی که در ماه رمضان آمرزیده نشود، تا ما رمضان آینده آمرزیده نگردد مگر آن که در عرفات حاضر شود.